Mijn baarmoeder is een donkere plek. Verbonden met de aarde, met moeder aarde.

Een plek van openheid. Van heilige stilte. Van diepe wijsheid, kracht en verdriet.
Van thuiskomen.
Alsof ik in haar schoot mag kruipen. Alsof ik daar alle diepe vrouwenwijsheid tegenkom. De wijsheid die ik altijd gekend heb. Maar waar ik me niet altijd bewust van ben.
Ik voel me eigenlijk diep veilig bij haar. Al is dit een plek waar ik niet veel kom.
Maar waarvan ik wel diep vanbinnen weet dat ze er is.

Ik ben benieuwd om haar beter te leren kennen. Mijn eigen wijsheid beetje bij beetje naar boven te laten komen. Want die is er, dat voel ik. Het is zij die mij een zacht duwtje geeft om verder te gaan. Om steeds meer te kiezen voor een leven die bij mij past. En dit ook uit te dragen naar anderen.